บล็อกวันนี้ได้ไอเดียมาจากการอ่าน บทความของคุณกิตติ มิตรสหายที่ดีของเรา
บทความของเพื่อนกิตติพูดถึงเรื่องการจัดการเสียงในหัวของตัวเองที่ถกเถียงกันอยู่ว่าจะทำการบล็อคคนในเฟซบุ๊กที่คอยโพสต์แซะตัวเองอยู่บ่อย ๆ ว่าจะบล็อคหรือไม่บล็อคดี
เหตุผลของการไม่บล็อคอย่างหนึ่งที่มิตรสหายของผมมีก็คือถ้าบล็อคก็ไม่ได้ “ฝึก” ให้ตัวเองมีเมตตากับคนอื่นสิ
.
.
ผมเป็นคนชอบเรียนรู้นั่นนี่ ถ้ามีวิชาหรือทักษะอะไรที่อยากได้อยากทำเป็นก็อยากจะฝึกฝนตัวเอง
เพราะรู้สึกว่าการฝึกฝนตนเองคือการได้ทำให้ตัวเราเติบโตขึ้น
ฝึกนั่นโน่นนี่ จนรู้สึกว่าอะไรที่เราสนใจก็จะต้องฝึกไปหมด
จนมาถึงจุดหนึ่งก็รู้สึกว่า เออ เวลาชีวิตเรามีจำกัดแฮะ
เราไม่จำเป็นต้องฝึกทุกสิ่งอย่างในชีวิตก็ได้นี่นา
.
.
การฝึกฝนเป็นเรื่องดี ทำให้ขอบเขตของขีดจำกัดของเราสูงขึ้น
แต่การฝึกฝนมีราคาที่ต้องจ่ายคือเวลาและพลังงานที่ต้องใช้
ถ้าเราฝึกฝนตนเองอยู่ตลอดเวลา นั่นคือเราต้องจ่ายทั้งพลังงานและเวลาออกอยู่เรื่อย ๆ
และแน่นอนว่าทั้งสองอย่างเป็นสิ่งที่มีอยู่จำกัด
การหยุดบ้าง พักบ้าง เลือกที่จะลืมการฝึกฝนไปบ้างจึงกลายเป็นสิ่งที่จำเป็นกับชีวิตเช่นกัน
เพราะคนเราต้องการช่วงเวลาสำหรับหยุดพัก
เพื่อให้เวลากับตนเองและนำพลังงานที่เสียไปคืนกลับมา
.
.
แม้ที่สุดแล้ว ถ้าเราต้องการลับทักษะอะไรบางอย่าง การฝึกฝนก็เป็นเรื่องจำเป็น
แต่ให้พึงระลึกเอาไว้ว่าเราไม่จำเป็นต้องฝึกตัวเองอยู่ตลอด
เลือกเรื่อง เลือกเวลา เลือกสถานการณ์ ก่อนที่จะตัดสินใจฝึกอะไรสักอย่าง
เพื่อให้เราสามารถใช้ชีวิตได้อย่างเบาสบายมากขึ้น
โดยไม่ยึดติดอยู่กับคำว่า “การฝึก”