ตัวตนของเรา
แท้จริงมีความเป็นตัวเราขนาดไหน
ตั้งแต่เกิดมา ครึ่งหนึ่งของเราคือพ่อ อีกครึ่งหนึ่งคือแม่
ถูกเลี้ยงดูฟูมฟักมา ก็ซึบซับกรอบความคิดมาจากพ่อแม่หรือผู้ที่เลี้ยงอีก
เติบโตมาจนไปโรงเรียน เริ่มพบกับสังคม ก็ซึมซับความคิดมาจากครูและเพื่อน
เริ่มรู้ความมากขึ้น เสพสื่อต่าง ๆ ก็ซึมซับวิธีมองโลกมาจากสื่อเหล่านั้น
เติบโตขึ้นจนเป็นผู้ใหญ่ ก็ดำเนินชีวิตไปตามกระแสของโลก เรียนรู้ซึมซับสะสมไปเรื่อย ๆ
รู้สึกตัวอีกที
เราก็สั่งสมสิ่งต่าง ๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเราเต็มไปหมด
แล้วตัวเราที่ไม่ใช่ผลของการสะสมล่ะ อยู่ที่ไหนกัน
.
.
ตัวตนของเราที่เป็นตัวเราจริง ๆ มีอยู่จริงหรือเปล่า
หรือตัวตนของเราที่แท้จริงนั้น
มันคือองค์รวมของการสะสมสิ่งละอันพันละน้อยมาตลอดช่วงชีวิต
แม้ชิ้นส่วนที่เราเก็บมาตลอดจะไม่ใช่ความคิดของเรา
แต่รูปแบบการสะสมของเราเมื่อรวมออกมาแล้วก็ไม่เหมือนใคร
แล้วก็ยากที่จะหาใครที่เหมือนกันทุกรายละเอียด
นั่นอาจเป็นสิ่งที่เรียกว่าความเป็น “ปัจเจก”
และความเป็นปัจเจกที่แตกต่างกันไปแต่ละบุคคลนี่แหละ
คือตัวตนของเรา
ที่เป็นของเราจริง ๆ