วันนี้คุยกับรุ่นพี่ที่สนิทกันคนหนึ่ง
ในบทสนทนามีคำ ๆ หนึ่งที่ฟังดูน่าสนใจ
คือคำว่า “ถูกไล่ออกจากชีวิต”
ในการเรียนในระบบหรือการทำงาน
เรามีการวัดประเมินผลกันอยู่เสมอ
ถ้าทำได้ไม่ดี เราก็จะรู้ได้จากเกรดหรือการประเมินให้ฟีดแบ็ค
ทำให้เราสามารถปรับปรุงพัฒนาตัวเองได้
และในอีกทางหนึ่ง ผลคะแนนหรือการประเมินเหล่านี้ก็ทำให้รู้ว่าตอนนี้เรามีความเสี่ยงมากน้อยขนาดไหนที่จะซ้ำชั้น รีไทร์ หรือหนักสุดคือถูกไล่ออก
แต่ชีวิตจริงไม่ได้มีตัวชี้วัดชัดขนาดนั้น
ทำให้อาจเผลอไผลใช้เวลาในชีวิตไปอย่างปล่อยปละละเลย
ไม่ดูแลตัวเอง ไม่ใส่ใจสุขภาพ ไม่ให้ความสำคัญในเรื่องที่ควรให้
เพราะเราก็ไม่ได้รู้สึกว่าต้องรีบร้อน ไม่ได้มีความจำเป็นอะไร
จนถึงวันที่ร่างกายของเราเริ่มส่งสัญญาณ
ถ้าเรารับฟังและปรับปรุงเปลี่ยนแปลง ก็ถือว่าเป็นเรื่องดี
แต่ถ้าไม่ และยังคิดว่าไว้ทีหลังได้อีก
จนถึงจุดหนึ่ง ถ้าเราไม่ปรับตัว ทีนี้เราจะถูกไล่ออกจากชีวิตแล้ว
อย่ารอให้ถึงวันนั้นเลยดีกว่า
เพราะเราไม่มีชีวิตที่สองที่จะกลับไปแก้ตัวใหม่เหมือนการเรียนหรือการทำงานได้นะครับ