หลังจากเขียนบล็อกมาต่อเนื่องเป็นเวลา 80 กว่าวัน
โดยใช้วิธีการเขียนแบบนึกอะไรได้ก็เขียน ไม่ได้วางแผนอะไรมากมาย
สิ่งหนึ่งที่เห็นได้ชัดคือกรอบความคิดของตัวเอง
เรื่องที่เราสนใจ เรื่องที่เราคิดในแต่ละวัน
ธีมของสิ่งที่คิดอยากจะเขียนมักจะอยู่ในกรอบที่คล้ายคลึงกัน
ธีมใหญ่ที่เกิดขึ้นนี้คงเป็นสิ่งที่เกิดจากสะสมมาตลอดทีละเล็กทีละน้อย
จนสุดท้ายกลายมาเป็นกรอบความคิดที่เราใช้ในการมองโลก
พอเห็นแบบนี้แล้วก็รู้สึกสงสัยปนนึกสนุก
จะเป็นไปได้ไหมนะ ถ้าเราลองใช้ชีวิตส่วนใหญ่ตรงกันข้ามกับกรอบความคิดของเรา
อารมณ์แบบพอคิดอย่างหนึ่ง ก็ทำอีกอย่างหนึ่ง
ถ้าทำแบบนี้อย่างต่อเนื่อง จะมีผลกับกรอบความคิดที่เป็นเหมือนตัวนิยามความเป็นตัวตนของเรายังไงนะ
น่าสนุกดีนะครับ
ใครอยากลองเอาไปทดลองทำเล่น ๆ ได้ผลยังไงก็มาเล่าให้ฟังกันบ้างนะครับ 🙂