วันนี้เป็นวันที่ 3 แล้วที่ผมเขียนบล็อกติดต่อกัน
อาจดูเป็นเรื่องเล็กน้อย แค่ 3 วันแป้บเดียวเอง
แต่สำหรับผม นี่คือหลักชัยแรกที่ตั้งใจเอาไว้
วันนี้เป็นวันที่ 3 แล้วที่ผมเขียนบล็อกติดต่อกัน
อาจดูเป็นเรื่องเล็กน้อย แค่ 3 วันแป้บเดียวเอง
แต่สำหรับผม นี่คือหลักชัยแรกที่ตั้งใจเอาไว้
หลายครั้งหลายหนที่เรามักเริ่มลงมือทำอะไรบางอย่างด้วยความคาดหวัง
คาดหวังว่าจะมีชีวิตที่ดีขึ้น
คาดหวังว่าจะร่ำรวยขึ้น
คาดหวังว่าจะมีสุขภาพที่ดีขึ้น
และอีกสารพัดความคาดหวังเท่าที่คนจะมีได้
เอาจริง ๆ นะ ระยะหลังมานี้ผมรู้สึกไม่ชอบการเขียนเลย
เมื่อก่อนเคยเขียนบล็อก เขียนบทความต่าง ๆ ซึ่งก็ได้รับเสียงตอบรับที่ดีจากคนอ่าน
บ้างก็มาขอบคุณที่งานเขียนของเราก่อให้เกิดประโยชน์กับเขา
ไปจนถึงขั้นมาขอใช้ข้อมูลของบล็อกไปประกอบการเขียนธีสิส
ทุกครั้งที่ได้รับฟีดแบ็กดี ๆ ที่เกิดจากงานเขียน เราดีใจมาก
ดีใจที่งานของเราสามารถสร้างประโยชน์ให้กับผู้คนได้
แต่ท้ายที่สุดแล้วเรากลับรักษาความสม่ำเสมอของการเขียนเอาไว้ไม่ได้เลย
บล็อกของเราก็ปิด ๆ เปิด ๆ มาหลายเวอร์ชันแล้ว
จริง ๆ เรียกได้ว่าปัจจุบันลามมาจนถึงการอัพเดทสเตตัสในโซเชียลเน็ตเวิร์กแล้วล่ะ
เมื่อวันที่ 10 – 13 ธันวาคมที่ผ่านมา ผมได้มีโอกาสไป ‘ธุดงค์’ เป็นครั้งแรกของชีวิต (ในฐานะฆราวาส) ที่ดอยอินการธุดงค์ครั้งนี้เป็นการสอบภาคปฏิบัติของหลักสูตรครูสมาธิ หลักสูตร 6 เดือนที่ ‘หลวงพ่อวิริยังค์ สิรินธโร’ อริยสงฆ์สายหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต